[ZW] Rozdział 2.1.

 Muzyka

            Od wydarzeń mających miejsce podczas Dnia Założycieli minęło kilka dni, które dla nikogo nie były łatwe. Pogrzeb burmistrza Lockwood był trudny dla wielu mieszkańców Mystic Falls, a spotkanie upamiętniające jego świetność przyciągnęło nieoczekiwanych gości.

            — Strasznie mi przykro, pani Lockwood. — Agrona, ubrana w swój zwyczajowy, elegancki i tajemniczy strój, złożyła kondolencje wdowie po burmistrzu. Dostrzegła w jej oczach nie tyle smutek, o ile niepokój, toteż postanowiła zamienić z nią kilka dodatkowych zdań. — Czy mogę ci jakoś pomóc?

            Czarownica ujęła dłonie kobiety, oplatając je palcami skrytymi w czarnych, satynowych rękawiczkach. Spojrzała prosto w oczy Carol, starając się wzbudzić tym gestem jej zaufanie.  Wdowa utknęła na chwilę w tym elektryzującym spojrzeniu Rhiannon, po czym powiodła wzrokiem na nieokreślony punkt za nią i wymusiła uśmiech, zapewniając, że wszystko w porządku. Agrona nie zamierzała jednak dać się tak łatwo zbyć.

— Powiedz mi, co cię trapi, Carol — wycedziła stanowczym tonem, chyba nieco zbyt głośno i dosadnie, bowiem kilka par oczu zwróciło się w ich stronę.

Posiadłość Lockwoodów pękała w szwach od gości, którzy przybyli pożegnać zmarłego burmistrza, pomimo że dom i ogród były imponujących rozmiarów. Gustownie urządzony salon huczał od rozmów, szeptów. Na ogrodzie stało kilka osób, które przyszły „bo wypada” i zaczerpywały świeżego powietrza, z dala od sztucznego zgiełku charakterystycznego dla takich spotkań. Nawet jeśli obserwowali, to bezmyślnie, nie rejestrując i nie zapamiętując – ich zdaniem – mało istotnych szczegółów. Na przykład takich jak Elena Gilbert, która pojawiała się na przemian we włosach prostych, jak co dzień, oraz pofalowanych, które tak rzadko się u niej widywało.

— Dlaczego wynalazek zadziałał na mojego męża? — wyszeptała drżącym głosem pani Lockwood. W jej oczach nie było łez, a w sercu zwyczajnego smutku, bólu. Burmistrz był mężczyzną impulsywnym, nawet agresywnym. Miał ciężki charakter i bywało, że bezpodstawnie się złościł, nawet szarpał. Najlepiej wiedział o tym jego syn, młody Tyler, który po jego śmierci stopniowo zaczynał kojarzyć dość druzgocące fakty.

— Dowiemy się tego — zapewniła wdowę Agrona, luzując uścisk swoich palców wokół jej dłoni. Była pewna, że Carol nic nie ukrywa i nic nie wie. Podejrzewała, że w głębi duszy kobieta jest skłonna uwierzyć nawet w to, że jej mąż był wampirem, bowiem tłumaczyłoby to jego porywczy charakter.

Wiedźma pożegnała tymczasowo gestem panią Lockwood i wyszła na ogród, jako że również nie przepadała za stypami. Oparła się o śnieżnobiały mur okalający cały taras i wyjęła z torebki cygarniczkę. Wyglądała wówczas jak gwiazda z lat pięćdziesiątych, afiszująca się ekskluzywnym cygarem, choć w rzeczywistości był to zwykły papieros.

Agrona przyciągała uwagę swoim strojem, który wzbudzał podziw i wyglądał dość charakterystycznie, nawet jeśli moda z minionych lat powracała cyklicznie. Lubiła jednak ubierać się z klasą, zachowywać się w sposób dystyngowany i może nieco oziębły. Dlaczego, pozostawało przez wieki jej słodką tajemnicą.

— Hej, Audrey Hepburn¹, twoje dziesięciolecie już dawno minęło! — Dobiegł do niej głos. Kiedy podniosła wzrok, zauważyła stojącego obok Damona Salvatore. Wyglądał znacznie lepiej, niż gdy widziała go po raz ostatni.

— Och, trochę przypiekło ci skórę to ostatnie solarium — zadrwiła z wymuszonym przejęciem, wspomniawszy widok wampira wijącego się w płomieniach.

Damon odpowiedział wiedźmie mrugnięciem oka i bladym uśmiechem. Zdawał sobie sprawę z tego, że miała nad nim przewagę; wiedział także, iż jest absolutnie bezpieczny pośród tylu ludzi i może wreszcie dowiedzieć się, dlaczego czarownica pojawiła się w Mystic Falls i terroryzuje jego życie.

— Nie wiem, czy powinienem być ci wdzięczny, czy cię nienawidzić — zaczął, przysiadając na murze. Nawet w obliczu pośredniego zagrożenia sprawiał wrażenie beztroskiego i wyluzowanego.

— Z dwojga złego wolałabym twoją wdzięczność, przynajmniej będziesz użyteczny, usiłując spłacić swój dług za darowane życie — odparła Agrona.

Wiedźma musiała to przyznać, pomimo iż chciała i powinna uśmiercić obydwu braci Salvatore, mogli okazać się bardzo przydatni. Byli dość starzy i, z tego co słyszała, sporo przeżyli. Mieli zatem mnóstwo znajomości, niemałą wiedzę. Pod znakiem zapytania stawała jedynie ich chęć do pomocy, ale Agronie chyba właśnie udało się ją wymusić. Miała szczęście. Damon pod wieloma względami był bystrzejszy od Stefana, jednak jego impulsywność i lekkomyślność często stawiały go pod murem i doprowadzały do sytuacji bez wyjścia.

Odpowiedzi, jaką Damon usłyszał, obawiał się szczególnie. Strach właściwie był niepoprawnym określeniem w jego przypadku. Nie lubił być niczyim dłużnikiem, szczególnie takich przebiegłych czarownic, jak Agrona, choć musiał przyznać, że była wyjątkowo błyskotliwa i gdyby była człowiekiem podatnym na wampiryczny przymus, zapewne już dawno zaciągnąłby ją do sypialni i pobawił się z nią przez kilka nocy.

Wiedźma zaśmiała się perliście.

— Tylko mi nie mów, że potrafisz czytać w myślach — jęknął z udawanym oburzeniem i skrępowaniem. Jednak kiedy pokiwała przecząco głową, poczuł pewną ulgę.

— Ale widzę twoją aurę.

Damon skrzywił się. Te wszystkie magiczne sztuczki, czarnoksięskie sposoby i umiejętności stanowiły dla niego, dosłownie i w przenośni, czarną magię; dziedzinę, której nie pojmował i która trochę go bawiła, nawet jeśli igrał z jej potęgą.

— Że niby moja dusza świeci kolorami? — prychnął.

Agrona wyprostowała się, wciągnąwszy gęsty dym do płuc. Zbliżyła się do wampira tak, by mógł poczuć piżmowy zapach jej skóry na szyi spryskanej perfumami. Pachniała zmysłowo i pociągająco, a przez cienką skórę Damon dostrzegł pulsującą tętnicę. Poczuł, jak jego oczy zaczynają piec, a ciało obezwładnia powoli podniecenie i pragnienie krwi. Najchętniej złapałby tę przeklętą wiedźmę i wyssał z niej całe życie. Pachniała obłędnie i równie niesamowicie musiała smakować.

— Nic to jednak w porównaniu z twoim największym, najskrytszym pragnieniem — szepnęła mu do ucha, a jej głos brzmiał jak melodia wygrywana na złotej harfie.

Z trudem powstrzymał łaknienie. Czarownica odsunęła się i zaciągnęła ponownie dymem z cygarniczki, który wiatr poniósł prosto w twarz Damona, ocucając go nieco.

— Elena — rzucił, wziąwszy głęboki oddech i zauważywszy nastolatkę na tarasie. Wyglądała na nieco zaskoczoną tym, co przed chwilą zobaczyła, choć starała się ukryć swoje zdziwienie.

— Błąd — poinformowała go Agrona, podążywszy za jego spojrzeniem i życzliwie uśmiechnęła się do Kateriny Petrovy, która pojawiła się znienacka w Mystic Falls.

Damon przewrócił oczami, wyglądając na niezbyt zadowolonego z widoku byłej kochanki. Złapał ją pod ramię i zaciągnął na kraniec ogrodu, z dala od ludzi. Odchodząc, Katherine pomachała do czarownicy, która wciąż była dość zszokowana jej obecnością. 

Muzyka

Popołudniową już porą słońce przecinało koronę drzew ostrymi promieniami, usiłując dosięgnąć najniższej części lasu, musnąć złocistym ramieniem mchowy dywan porastający wilgotną, brunatną ziemię. Wiatr skradał się, pragnąc pozostać niezauważonym, lecz cichy szept szeleszczących, obłudnych liści zdradzał go raz po razie. W powietrzu błądził lekki aromat dojrzałych grzybów i kwitnących wrzosów, współgrający z melodią śpiewaną przez niezastąpionego, znanego w tej kniei barda. Ten utalentowany, bez wątpienia, królewicz zielonych zagajników cykał bezwstydnie i głośno, choć jednocześnie skrywał swą świerszczową postać pomiędzy wyschniętymi źdźbłami trawy. Pieśń jego, niosąca się echem, zwiastowała nadejście nowej królowej tego gaju, a wraz z nią okres bezprawia i nierządu, podczas którego w walce na śmierć i życie zwyciężyć mieli jedynie najsilniejsi, najsprytniejsi. Był to czas bezlitosnych drapieżników, brutalnych krwiopijców, niosących śmiercionośne pocałunki w hołdzie Ciemności.

Niektóre czarownice były sługami ciemności, córkami pradawnej puszczy, połączone w symbiozie z dziką naturą. Gęsto porośnięte bory były ich domem, liczne pnącza i korzenie – ich żyłami, w które prastara moc tchnęła życie całe tysiąclecia temu. Wiedźmy te nawet w dobie cyfryzacji i cywilizacyjnego postępu powracały do zanikających lasów, by połączyć się ze swą prawdziwą naturą, by czerpać z jej dóbr, ale także dawać.

Na wygolonej przez okolicznych drwali polanie, gdzie jedynie sterczące, przycięte pnie świadczyły o dawnej majestatyczności wiekowych drzew, odbijało się bladym jeszcze blaskiem złocisto-pomarańczowe, migotliwe światło płomieni dogasającego paleniska. Płonące języki tańczyły w powietrzu, usiłując sięgnąć księżyca, a pojedyncze iskry, niby figlarne świetliki, błędne ogniki, wirowały radośnie ku górze, udając gwiazdy i próbując przypodobać się księciu nocnego sklepienia.

Poza strzelającym ogniem, przy akompaniamencie świerszczy i cyklicznym pohukiwaniu sów, wybrzmiewała z niewieściego gardła niezwykła, mantryczna pieśń w nieznanym, starożytnym języku.

oṃ bhūr bhuvaḥ svaḥ

tat savitur vareṇyaṃ

bhargo devasya dhīmahi

dhiyo yo naḥ pracodayāt²

Wiedźma powtarzała wersety po kilkakroć, miękkim, spokojnym głosem. Jej oczy były przymrużone, a ramiona wzniesione ku płomieniom. Sylwetka kobiety kołysała się nieznacznie, zataczając koło.

Mantra przyspieszała, aż słowa wypowiadane przez wiedźmę zlewały się w jedną, niezrozumiałą całość. Wszelkie dotychczasowe dźwięki natężyły się, scalając w zjawiskową kakofonię szelestów, pogłosów, szmerów i innych leśnych hałasów. Ta muzyka zdawała się uderzać niewidzialnymi falami, rozbijając się o pnie drzew, wciskając w ich korę, okalając każdy pojedynczy liść i igłę, przenikając do każdego, najdrobniejszego źdźbła trawy.

Nagle wszystko ucichło. Każdy dźwięk urwał się, zawisając wrogo w powietrzu. Wiedźma zastygła w bezruchu, niczym pomnik przedwiecznej bogini. Czas zatrzymał się w miejscu.

mere prabhu

mujhe apanee shakti de

aap hamesha ke lie vrddhi³

Ostatnie słowa wypowiedziała ze szczególnym namaszczeniem. Następnie opuściła ręce, rozchylając powieki. Ogień zatańczył w jej oczach, a wszelkie leśne odgłosy nieśmiało pojawiały się na powrót jeden po drugim.

— No, no. Piękne przedstawienie. — Do uszu wiedźmy dobiegł głos. Głos należący do osoby, która nie powinna znajdować się w pobliżu. Nikt nie powinien. Całe szczęście, że udało jej się dokończyć rytuał.

Z ciemności wyłoniła się wątła kobieca sylwetka, która – choć równie niechętnie wówczas widziana przez Agronę – uspokoiła nieco wiedźmę.

— Katerina — zauważyła, podnosząc się z klęczącej pozycji.

— Masz szczęście, że to ja, a nie coś innego. Na przykład wilkołak czy… — Wampirzyca urwała w pół słowa, nonszalanckim, pewnym krokiem zbliżając się do ogniska, które jeszcze przed chwilą było mistycznym centrum.

— Kopę lat, Petrova.

— Twoje indyjskie sztuczki nigdy nie przestaną mnie fascynować — westchnęła Katherine, wyciągając dłonie ku płomieniom, jakby chciała je ogrzać.

— Mogło ci się coś stać! — warknęła Agrona, odrobinę zaskoczona beztroską znajomej. Podczas rytuałów wiedźma bywała zazwyczaj zupełnie bezbronna, kiedy zapadała w trans, a jej dusza przenosiła się do innego wymiaru, pozostawiając niestrzeżone ciało. Jednak kulminacyjny moment obrzędu wymiatał wszelkie istnienie w promieniu kilkudziesięciu metrów. Wampirzyca miała mnóstwo szczęścia, skoro mistyczna fala jej nie dosięgła.

— Tak dawno się nie widziałyśmy…

— Ostatnim razem hulałyśmy na habsburskim dworze — przypomniała wiedźma, wspominając miniony wiek. Wywołało to szczery uśmiech na twarzy jej rozmówczyni. Chwilę później posępniała.

— To był piękny okres, ileż bym dała, by móc znów paradować w tych wyniosłych, wytwornych sukniach, otaczać się służbą, gotową do spełniania moich najskrytszych zachcianek… — Zamilkła na chwilę, jakby ważąc słowa na języku. — Obecne czasy też są wygodne, ale brakuje im polotu. Są tandetne, płytkie. Miałkie.

Agrona zaśmiała się perliście z wypowiedzi przyjaciółki, zarazem obdarzając ją ciepłym spojrzeniem. Powierzchowność wampirzycy była niczym gruby, wysoki i niezniszczalny mur, jednocześnie zdradliwie łatwy do obejścia.

— Pieprzysz, Katerina.

— A piętnasty wiek?! — usiłowała się bronić. — Poznałyśmy się wtedy! Czy to nie był złoty okres?

— Ciemnogród — mruknęła wiedźma, wspominając równocześnie swoje przybycie do Anglii.

Kiedy postawiła stopę na brytyjskiej ziemi, poczuła się, jak gdyby odbyła podróż w czasie. Indie, z których przybyła po – zdawałoby się – trwającej całą wieczność wyprawie, były zacofane, niemal stanęły w miejscu, jakby wciąż trwała tam epoka starożytna albo wręcz prehistoryczna.

Wszelkie wioski i miasta znajdowały się wokół kamiennych, granitowych świątyń, które ludzka lub prędzej boska ręka stworzyła nawet w siódmym wieku. Były one zachwycające, prawda. Podobnie, jak zachwycające były wodospady na rzece Shivanasamudra. O, te zapamiętała szczególnie dobrze. Nigdy potem przez całe stulecia nie spotkała piękniejszych krajobrazów, tak krystalicznie czystej wody. Nigdy później nie zaznała takiej wolności.

Jednak to w Anglii czas postąpił do przodu. Miast wzniosłych świątyń ku czci bogów, ludzie stawali zamki i pałace sobie. Brytyjska architektura niepodważalnie i nieopisanie różniła się od indyjskiej. Dostrzegła to jeszcze z morza, płynąc z ocalałą po sztormie flotą. To była koszmarna noc. Cała podróż była czymś, czego Agrona nie zapomni do końca swoich dni.

¹ brytyjska aktorka i modelka, popularna w latach 50.

² Mantra Gajatrī; uważana za jedną z najświętszych mantr. Hinduiści wierzą, że ma moc niweczenia karmy

³ Z indoaryjskiego: Panie, obdarz mnie mocą swoją. Panie, powstań na wieki.  


Nie do końca jestem zadowolona z tej części, jednak nie umiałam jej sensownie dopieścić. Jest to właściwie wstęp do rozdziału drugiego, jego kolejna część będzie obszerniejsza i - mam nadzieję - ciekawsza. Albo i nie. Zostawiłam sobie taką wstrętną dziurę, którą próbuję zapchać nieudolnie.
Gdybyście szukali poszczególnych elementów bloga - schowałam je pod poziomym paskiem na dole ekranu.  
xoxo i inne bajery. Dziękuję, że jesteście! Niektórzy... ;)